eerste lezing/evangelie. Help!

Wijnglazen
Er was eens een man die wijn verbouwde. Iedereen roemde hem om zijn uitstekende wijnkennis. Die man had een zoon die eveneens in de wijngaard werkte en met veel zorg de druiven plukte en perste.
De tijd verliep en op een dag kwam de zoon thuis met een meisje en sprak: “Vader, met dit meisje wil ik trouwen.” “Goed, mijn zoon”, antwoordde de vader, “laten we daarom een groot feest houden."
Een groot vuur werd aangestoken, het beste kalf werd geslacht en aan het spit geroosterd, en dit alles werd met een uitstekende wijn geserveerd. Toen het al erg laat werd, riep de vader zijn zoon en diens vrouw bij hem.
Zonder een woord te spreken nam hij twee wijnglazen die hij vulde met twee verschillende heerlijke wijnen. Dan nam hij een derde glas en mengde daarin zorgvuldig de twee wijnen. Hij keek zijn zoon in de ogen, wees naar het eerste glas en zei: “Dat ben jij.” Vervolgens keek hij de vrouw in de ogen, wees naar het tweede glas en sprak: “En dat ben jij.” Ten slotte nam hij het derde glas in zijn handen en mijmerde: “Het huwelijk lijkt op het mengen van twee wijnsoorten. Als je de wijnen mengt, moet het mengsel een harmonische smaak hebben en toch moet het typische aroma van elke wijnsoort gerespecteerd worden. Probeer dit in jullie huwelijk te realiseren.”
De vader zweeg, de twee jonge mensen omhelsden hem en namen afscheid.

Gisteren heb ik een echtpaar gezien.
Hij was boven de tachtig. Zij nauwelijks iets jonger .
Een beetje buiten adem stapten ze tegen de straathelling op. Hij had spierwit haar, zij had blauwe ogen met rimpeltjes om te zoenen. Hij leek een beetje last te hebben van astma, zij van reuma. Ze keken naar elkaar en hielden elkaars hand vast.
Ik ben heel zeker dat ze een hele bende kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben. Dat zij een hele reeks zorgen, ruzies en verzoeningen hadden meegemaakt. Met spaarzame woorden wellicht maar met de wil om bij elkaar te blijven en ook de wil om met elkaar te sterven. Haar blauwe ogen zaten vol vragen. Hij hield haar bij de hand alsof hij haar tegen alles wou beschermen: het oud worden, de aftakeling, de eenzaamheid, de dood.
Ik heb hem niet durven vragen of hij haar op een of ander moment ineens minder mooi, minder begeerlijk, minder verleidelijk had gevonden. Ik heb haar niet durven vragen of zij hem dan een maniak, een knorpot of een baasspeler had gevonden.
Een kneep, een systeem, een mirakelrecept voor een mirakelliefde bestaat niet. Alleen de liefde bestaat: met haar revoltes, de doded ogenblikken, schaduwzijden en crisismomenten. Een met littekens gemerkte liefde, aangrijpender dan de liefde die niet geleden, niet gebotst zou hebben.
Ik heb hen ook niet durven vragen hoe ze dat klaargespeeld hadden.
Toen ze twintig waren heeft zij hem wellicht gevraagd: "Gaan we samen dansen?". En hij heeft geantwoord: "Als jij dat graag hebt lieveling." Als ze dertig was: "Gaan we samen naar zee?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Later nog: "Gaan we de kinderen eens opzoeken?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Daar in de straat, met haar helderblauwe blik, scheen ze te vragen: "Gaan we sámen tot het einde van het leven?" En de wijze waarop hij haar hand vasthield, scheen te antwoorden: "Als jij dat graag hebt.

@Claudia mooie tekst voor de eerste lezing!

@Evelyne kan je mij de tekst ook eens bezorgen van de twee kikkers die in de melkkan vallen? Ik veronderstel dat dit is voor de eerste lezing?
Bedankt!