Het wordt alleen maar erger!

Lies, Ik doe er niet om maar dit is ook een beetje herkenbaar.
Toen wij vorig jaar zeiden dat we wilden trouwen, wist ik dat dat aan ene kant pijnlijk ging zijn voor mijn ene zus die al 6 jaar samen is met haar vriend die niet wilde trouwen.
Een week na onze melding heeft hij haar echter ook ten huwelijk gevraagd.
Nu, ik gunde het die zus méér dan een beetje want ze wilde het al zo lang. Bovendien vond ik het ook niet erg omdat de timing goed meeviel: wij trouwden vorig jaar 19 mei voor de wet, dit jaar 19 mei voor de kerk en zij zijn de 22e september getrouwd (enkel wet).

Maar mijn andere zus kwam twee weken later ineens ook af 'dat ze ging trouwen'. Heel belachelijk, haar vriend en zij waren amper 8 maanden samen maar blijkbaar had ze hem ook halvelings wijsgemaakt dat ze misschien zwanger was of zo. Resultaat: zij zijn getrouwd 9 juli, heel de trouw was één grote schertsvertoning en twee weken later stond ze alweer bij mijn ouders aan de deur.
Overmaat van ramp: in september, vlak voor de trouw van mijn andere zus, gingen zij en haar man het nog eens samen proberen met als gevolg dat ze op die trouw in september heel de avond ruzie zitten maken hebben. Héél leuk voor de zus die trouwde.

Intussen zijn ze trouwens al gescheiden maar bon, ik heb er mij vooral om geërgerd omdat ik wist dat het was om ons achter te doen.
Van mijn andere zus die het wel meende vond ik één ding heel stom: de avond dat wij het wilden vertellen aan mijn vaders kant van de familie, kwam zij af met het nieuws waardoor het precies was of wij de achterdoenders waren...

Groetjes

Wendy

PS. Misschien herkenbaar in de andere richting maar wij hebben ons kerkelijke trouw 'expres' twee weken voor een ander huwelijk van vrienden getimed omdat we wisten dat dat een hele chiqué trouw ging zijn (2 dokters... says it all) en we het heel erg gingen gevonden hebben dat de vrienden op onze trouw zelf alles zouden vergelijken met een chiquere trouw...