Wie heeft er ook genoeg van ?

Ook hier zijn er nu problemen in de familie ontstaan, natuurlijk door mijn fout dus. Men (hopelijk nog) toekomstige is razend op mij nu. Blijkbaar ben ik het altijd die moeilijk doe.

I know the feeling....
Ik heb nu ook zoiets van : waarom nog ? er dienen nog zoveel details geregeld te worden en nog naar de notaris... ik ben een echte stresskip geworden, dit had ik nooit van mezelf gedacht ! Straks word ik nog een helse bruid tegen dat het zover is ;-)... inderdaad rekening met de ouders houden is soms serieus op de tanden bijten.. groetjes, Evy 22.09.07

Hey,
Ik ben al een tijdje het forum hier aan't volgen. Wij trouwen op 21 september 07. Ik heb soms echt moeite om al die drukte te begrijpen. Wij trouwen enkel voor de wet, hebben geen ceremoniewagens, geen fotograaf, we gaan na het stadhuis eten met een 20tal man, een groep die aangroeit naar 60 tegen 20u. Ik heb alles bij elkaar 1 dag voorbereid. Nu is het rustig afwachten tot den 20sten voor een manicure, dan de vrijdagmorgen naar de kapper. Of te wel genieten. Ik heb geen enkel stressmoment gehad tot hier toe en ga me daar ook nie toe laten verleiden. Je trouwdag moet één van de mooiste dag van je leven zijn. Hoe kan je daar dan nog van genieten als al je energie naar de voorbereidingen gaat? Het enige wat telt is dat jij en je liefste ja tegen elkaar zeggen. Al de rest daarrond is show en kost heel veel geld. Voor alle duidelijkheid, het is de eerste maal dat ik trouw.
Maar aan alle bruidjes-in-spe: geniet 200% van die mooie en belangrijke dag!
Grtz
Siegie

Hey Tina,
wij hebben nog maar enkel onze datum en zaal vastgelegd en er zijn ook al heel wat woorden gevallen. Mijn ouders en dan vooral mijn pa zijn erg conservatief en willen hun zin, zijnde een klassieke trouw. Dit weekend nog is er nog over-en-weer geroepen. Als het niet naar de zin van mijn pa is, dan moeten we niet trouwen.
De zaal is nu al geregeld en betaald en iedereen weet ervan dus wil ik het niet meer afzeggen maar ik heb me ook al meermaals afgevraagd waar we aan begonnen zijn en waarom. Er zijn dagen dat ik me er heel veel zorgen over maak en het niet meer zie zitten. Wij willen een speciale dag om ja te zeggen tegen elkaar maar andere mensen vinden stomme details blijkbaar veel belangrijker dan dat en beginnen daarvoor een psychologische oorlog. Leuk is anders !

Sterkte !

Nu stuurt hij juist een sms dat hij z'n koffers aan het maken is.
Hij komt voorlopig niet meer naar huis. Hij wil nadenken.

Ik heb ruzie gemaakt met zijn ouders.
Zij gaan in vergelijking met mijn familie met drie keer zo weinig zijn en willen een paar mensen extra uitnodigen die wij niet kennen.
Ik vind dit niet kunnen.

En hij vind dat ik me met de genodigden van mijn (grote) familie moet bezighouden en hij met die van zijn (zogezegd kleine) familie.

Hij is razend op mij dat ik nu ruzie heb met zijn familie en hij kan zo niet verder zegt hij.

hey Tina,

Ik hoop dat het snel in orde komt.Dit is echt ontzettend jammer.

Veel sterkte!

Hanne

Hey Tina,
kan je hem niet even bellen om hem eens te horen? Via SMS zo een uitspraak doen, dat vind ik toch wel kras. Misschien als je hem belt en even met hem gesproken hebt (probeer niet te roepen!!!) dat hij jouw kant van het verhaal begrijpt. Jullie trouwen, niet je ouders, niet je schoonouders, maar jullie. Probeer, niet altijd even gemakkelijk, eerst samen een beslissing te nemen en als die tegen jouw ouders' mening ingaat, dan verdedig jij jullie mening, is het tegen je schoonouders 'mening, dan verdedigt hij jullie mening. Dan moet jij niet 'de slechte' zijn in de ogen van je schoonouders, dan heb jij geen ruzie met hen. (Ik weet het nu heb ik gemakkelijk spreken, maar wij hebben het ook zo opgelost. als ze iets vragen dan zeggen we niet onmiddellijk ja of neen, maar wel dat we dat eerst eens moeten bespreken.)

veel sterkte meid!! en bel hem op, sms is zo vreselijk!!
Elke

Hey Tina, soms is het inderdaad compromissen zoeken. Misschien kan je van je principe afstappen en die paar extra mensen toch laten komen aangezien jij een hele grote familie hebt en hij een kleine familie...al was het maar om de goede vrede te bewaren. Ik zou over zulke dingen nooit een ruzie zover laten komen. Het is belangrijk dat jullie beiden (naar de ouders toe) dezelfde standpunten hebben of anders eentje zoeken waar jullie beide mee kunnen leven. Bedenk eens: zijn die paar extra mensen het waard dat je huwelijk bijna wordt afgeblazen? Ik denk het niet hè meid.

En mag ik mss vragen hoe de kosten van het feest bij jullie verdeeld worden? betalen jullie zelf, ouders elk 50-50 of ouders elk hun kant?

Ja Tina enerzijds begrijp ik dat wel hoor, wij hadden ook dit standpunt, enkel mensen die we zelf ook kennen. Kijk, wij betalen grotendeels alles zelf, mijn familie= ongeveer 30 personen, zijn familie= 10 personen. Zelfde situatie als bij jullie dus. Toch hebben wij samen besloten dat de ouders bvb hun beste vrienden die wij niet of minder goed kennen ook mogen uitnodigen voor receptie of dansfeest. Waarom: ten eerste vond ik het al een beetje sneu dat hij zo een kleine familie heeft waar hij mee kan vieren, ten tweede is het ook een beetje het feest van de ouders en vind ik bvb hun beste vrienden erbij niet erg en ten derde mijn toekomstige betaalt wel mee voor mijn grote familie, dus waarom zouden er van zijn kant dan geen paar mensen bij mogen?

Maar principieel snap ik je redenering volledig hoor maar ik denk dat je nog van geluk mag spreken! Ik ken trouwertjes die een heleboel van hun genodigden niet kenden of zelfs ooit al gezien hadden!

Hey,

Ik begrijp de reacties wel maar ik begrijp jou ook wel hoor Tina. Ik heb zelfs moeilijk gedaan over 1 enkele persoon. Mijn schoonbroer had een maand voor ons huwelijk plots een vriendin en 2 weken voor het huwelijk had ik ze nog steeds niet gezien, ik kende zelfs haar naam niet. Ik heb ook volgehouden dat ik geen vreemde op mijn huwelijk wou en ze is dan ook niet gekomen. Ik was mijn verloofde voor en heb zelf gezegd dat ik een stijfkop was in zulke zaken omdat ik nu eenmaal mijn principes heb waar ik niet van afwijk. Wij hebben er ook ruzie om gemaakt en uiteindelijk ben ik met hem rustig gaan praten en heb ik uitgelegd hoe ik er over dacht en wat mijn principes zijn en wat voor moeite het allemaal zou kosten om haar te laten komen met dan het risico om alles terug te kunnen afzeggen als ze tegen ons huwelijk al zouden uit elkaar zijn. Na die lange rustige babbel begreep mijn verloofde mij volledig en toen heeft hij zich aan mijn kant gezet en mijn standpunt verdedigt bij zijn familie en uiteindelijk is alles nog beter afgelopen dan ik had gehoopt. Maar je zult dus inderdaad met hem moeten gaan praten en zorgen dat hij je begrijpt voor je verder kan. Zoals eerder gezegd moeten jullie je standpunt samen verdedigen. En dat hij kwaad is, god weet wat hebben zijn ouders ook niet aan zijn kop zitten zagen. Hij zit er ook maar tussenin en waarschijnlijk heeft zijn moeder al de kans gehad haar standpunt te verdedigen en dus vind hij jou nu onredelijk. Probeer gewoon met hem op een rustige manier te praten en zeg niet onmiddellijk nee als hij iets voorstelt zeg dan eerder dat je er eens zal over nadenken. Als je schoonouders toch moeilijk blijven doen kan je misschien nog voorstellen dat zij dan maar minder bijdragen zodat ze enkel voor hun kant van de familie betalen dan is er ook geen discussie meer en anders zeg je maar tegen je verloofde dat het dan ook niet meer dan normaal is als jouw ouders dan ook vrienden en collega's uitnodigen en laat hem daarbij goed verstaan hoezeer het kostenplaatje dan de lucht in zal schieten (dat heeft bij mijn verloofde de doorslag gegeven om mij gelijk te geven hehe). Ik weet dat ik nu vele commentaren riskeer maar ik begrijp sowieso niet waarom ouders mensen zouden moeten uitnodigen. Volgens mij zijn het jij en je verloofde die trouwen en daar willen jullie de mensen van getuige laten zijn die jullie nauw aan het hart liggen. Wat buren of collega's van de ouders daar dan te zoeken hebben begrijp ik toch niet goed. Bij ons is het alleszins niet gedaan geweest. Geen van onze ouders heeft gevraagd om een bepaald iemand uit te nodigen. Sorry maar als ze dat willen vind ik dat ze zelf maar een feestje moeten geven. Ik herlas nu net dat je verloofde had gezegd dat jullie je elk met je eigen familie moesten bezighouden. Herinner hem er misschien eens aan dat het huwelijk betekend dat je 2 families verbind. Of word jullie eerste kind enkel familie van jou en het 2e van hem? Ik hoop voor jou dat het allemaal goed komt maar dan zal iedereen ook je vriend en je schoonouders water bij de wijn moeten doen. Succes!

Groetjes,

Angie
Reeds 17 dagen getrouwd

Genoeg genoeg en nog eens genoeg heb ik ervan ja! We waren 7 jaar samen, en het is nu 6 jaar geleden dat hij door een vorig dipje in onze relatie niet meer naar huis is gekomen. Hij zit nu op hotel. Hij wil nadenken over mijn zogezegde egoisme en wacht op excuses, die hij NIET zal krijgen van mij. Hij moet maar zelf terugkomen.

Voor mij is het gewoon "mijn standpunt verdedigen" en daarmee uit.

Vandaag nog niets veranderd. hij is nog altijd razend dat ik ruzie heb gemaakt met zijn ouders. Ook vannacht zal hij weer niet naar huis komen. Niemand heeft iets fout gedaan, enkel IK ben de zogezegde dikke egoist en stijfkop :-(

Twee nachten is hij weg geweest. Gisteren was hij terug thuis gekomen, ik heb hem niet veel gezegd en hij ook niet aan mij. pffff al die miserie seg doordat ik ruzie gemaakt heb met zijn ouders. Vanavond is hij gelukkig terug thuis, maar nog altijd wordt er niet veel gezegd. Ik ben wel een beetje bang. Ik had mij de voorbereidingen alvast helemaal anders voorgesteld !!! En nu heb ik er ook met drie verschillende vriendinnen over gepraat, en zij zeggen ALLE DRIE dat ik zwaar in de fout ben gegaan :-( (terwijl hier op het forum bijna iedereen mij gelijk geeft). Nu weet ik het helemaal niet meer :-( Ja OK, misschien moet ik ook wel wat meer rekening houden met zijn mening, maar hij weet al lang dat ik doorga tot ik mijn zin krijg, dat is nu mijn karakter. Ook al zet ik heel zijn familie overhoop. Pech voor hem. Hij kent mij al langer dan vandaag !!!

hey tina

ik vind het super erg voor u dat uw bruidengom zo reageert.want het ergste is dat hij zelf niets eens naar u wilt luisteren en direct partij kiest voor zijn ouders.
Wat Angie zegt is wel waar ze zeggen vaak van trek jij u plan met het huwelijk.
Als je dan soms u partner vraagt van en vind jij da goed en dan ist zo van jij ging je over het huwelijk organiseren.wij trouwen (16/08/08) ik moet ook alles organiseren maar ask gedachten krijg vraag ik wel de mening van mijn verloofde en die geeft zijn mening dan wel en dan komt hij soms zelf is wel met een gedachten. Het enige geluk da ik heb is da een vriendin van mij dees jaar is getrouwd(mijne getuigen) en die helpt mij HEEL veel me mijn huwelijk.
Die 3 vriendinnen van u die u de schuld geven zijn die al getrouwd of hebben die trouwplannen? indien niet hebben zij geen idee waarover ze spreken. De mensen van de forum zitten allemaal met diene stress van de voorbereiding en zij geven u wel allemaal gelijk wat ik ook doe. Mijn verloofde vind het zelf geen doen da uwe verloofde wegloopt omdat je ambras hebt. ik ben ook koppig maar bij ons word het ook meteen uitgepraat.
Tina ik hoop echt dat hij bijdraait.

veel geluk en sterkte
melissa en sushi

Meer dan tien dagen later nu. Er wordt terug gepraat tussen ons, maar ik voel duidelijk dat dit voorval hem hard geraakt heeft. Ik wil nog heel graag met hem trouwen, maar ik heb zo het gevoel dat ik nu veel kapot heb gemaakt.

We hadden een normale band met zijn ouders en nu is het nog altijd ruzie tussen hen en mij. Ik geef toe dat ik het was die moeilijk deed tegen zijn ouders en de lont heb aangestoken (dat is nu eenmaal mijn karakter). De sfeer op het feest zal helemaal anders zijn nu. En wat na het feest? Ik zie me de eerste maanden en misschien jaren geen gesprek meer aangaan met zijn ouders, na wat er is gebeurd. Hij zegt dat hij hiermee niet kan leven en dat ik de goede verstandhouding naar de maan heb geholpen. Ik geef het toe, het is waar, ik ben de oorzaak van de ruzies omdat ik bij mijn standpunt blijf, tegen dat van mn vriend en zijn ouders in. Ik heb er ondertussen met nog meer mensen over gepraat, ook met mijn ouders enzo en zo goed als iedereen lijkt mij nu de rug toe te keren over dit voorval (allemaal geheel andere reacties dan hier op het forum, dat begrijp ik niet). Ik voel me met de dag schuldiger en schuldiger.

En als je bekijkt waar het allemaal om draaide: zijn ouders wilden persé enkele van hun vrienden uitnodigen omdat ze met zo'n kleine familie zijn en mijn familie drie of vier keer zo groot is. Ik vond dit niet kunnen, vrienden van de ouders horen niet thuis op mijn feest. Zijn ouders waren niet gelukkig omdat ik dat niet zag zitten en bleven maar doorzeuren dat ze met zo weinig gingen zijn in vergelijking met mijn familie en dat het niet eerlijk was enzo... ook begrepen ze niet dat een paar man extra niet kon omdat ze financieel (veel) hadden bijgedragen aan het feest. Ik heb daar vervolgens furieus op gereageerd, en toen zijn er lelijke woorden gevallen :-(

Belachelijk allemaal hé? Nu kan het mij allemaal niet meer schelen als die vrienden van zijn ouders erbij zouden zijn, vooral als ik nu zie wat het gevolg geworden is. :-(

Ik wil langs de ene kant nog wel trouwen, maar ben langs de andere kant bang dat dit het begin is van nog meer ruzies en problemen in onze relatie. We waren 6 jaar samen, zelden of nooit ruzie, en kijk nu... In zo'n dieptepunt heeft onze relatie nog nooit gezeten.

Als dit trouwen is ...
:-(

Hey Tina,

Elke relatie heeft wel eens een diepte-punt, maar je zal er samen sterker uitkomen. Je trouwt met hem, niet met zijn ouders, die 'krijg' je erbij.

Zoals Angie zegt, denk ik ook dat het goed zou overkomen moest je de eerste stap zetten en je verontschuldigen voor de harde woorden. Leg hen kalm uit dat dit zeker niet je bedoeling was en dat je weet dat iedereen 'goede' raad wil geven en zo, maar dat het uiteindelijk jullie feest is. En dat het moeilijk is om met iedereen zijn wensen rekening te houden, dat je wel wil luisteren maar dat jullie doen wat jullie willen.

Een voorbeeldje hierover (bij mij) is het volgende: bij mij thuis willen ze geen kleedje tot op de grond en zien ze die glanzende stof van suitekleren niet graag, bij mijn vriend willen ze graag lange suitekleren aandoen ... Ik heb van in het begin gezegd 'iedereen draagt feestelijke kledij, maar het hoeft zeker geen suitekledij te zijn'. Bij mijn vriend thuis bleven ze maar zagen 'wat zijn nu de kledingsvoorschriften' en bij mij thuis bleven ze maar zagen 'zelfs feestkledij is te deftig en zien we niet graag'. Tja, ik heb mij op beide plaatsen eens boos gemaakt 'ok, ik zal je kledingsvoorschriften geven, ik wil dat iedereen een decolte heeft en een open rug'(bij hem) en 'kom dan maar niet, als je de moeite niet wil doen' (bij mij). Maar ik hou stand 'feestkledij' zal het zijn voor de zussen en moeders. Allemaal goed bedoelde opmerkingen van beide kanten, maar jij zit er wel tussen, natuurlijk. (reden waarom wij, de bruidjes hier, je verstaan en gelijk geven en de anderen niet.)

Misschien moet je voorstellen dat ze enkel voor hun genodigden betalen? En dat ze dus niet de helft (of hetzelfde bedrag als je ouders) betalen? Of dat ze zelf een mooie som als kado geven, dus niet echt speciaal voor het feest zelf? Ik vind het echt kinderachtig dat mensen zo over geld bezig zitten. Ik vermoed dat jij nooit gezegd hebt 'en wat gaan jullie betalen?'. Zij hebben waarschijnlijk zelf voorgesteld van de helft van het feest te betalen. Tja, dan weet je toch op voorhand dat je het aantal gasten nooit kunt uitmeten tot de helft van zijn kant/jouw kant.

Nu lijkt het idd banaal waarom je zo voet bij stuk gehouden hebt, want de ruzie is nu zoveel groter dan die paar extra gasten, maar, net zoals Angie, zou ik zeggen, geef niet toe, misschien dat zij de ruzie ook zo erg vinden, en dat ze zelf zeggen 'voor die paar gasten, als zij dat nu zo belangrijk vindt'. Trouwens, als ze vrienden willen uitnodigen dat ze dan zelf een feest geven, hé.

Hou je sterk,
samen sla je je er wel doorheen!!
Geniet van de tijd samen en probeer af en toe niet over de trouw en alle miserie die het nu met zich meebrengt te praten, maar probeer de tijd echt met elkaar te spenderen.

Elke

Zien jullie elkaar nog graag? Maak tijd voor elkaar (als hij dat nog wil), zonder ouders, zonder schoonouders, enkel jullie twee. Probeer de trouw even te vergeten, denk aan de tijd voor het stressen en organiseren en doe samen iets totaal irrelevant. Geniet terug van de tijd samen. Misschien dat dat hem kan doen inzien waarom hij je graag zag/ziet en waarom hij met jou wilde trouwen. De hoofdzaak is toch dat jullie trouwen uit liefde voor elkaar? Wanneer het organiseren mij te veel wordt en iedereen kritiek heeft dan denk ik ook wel eens 'we trouwen gewoon zo, zonder feest, zonder familie, enkel wij twee'

Ik hoop echt dat je vriend wil inzien wat het belangrijkste is en dat dat feest er is om jullie liefde aan anderen te tonen om hen te laten meedelen, maar dat dat niet het belangrijkste is.

Elke