Hallo allemaal
Jammer genoeg is onze grote dag al voorbij. We zijn niet op huwelijksreis geweest (kindjes nog te klein om achter te laten en zeker om mee te nemen), dus het was meteen terug met beide voeten op de grond. Een beetje jammer wel, ik ben precies een beetje in een zwart gat gevallen. 't Zal goed zijn als onze foto's af zij, zodat ik me daar wat aan kan optrekken. Ik ben precies al zoveel vergeten...
Hier een verslagje:
24 september was een stralende dag, geen wolkje aan de lucht en vooral een lekker aangenaam temperatuurtje!
Ik sliep samen met mijn getuige bij mijn papa. Om half zeven opgestaa en gedouchet, gauw wat gegeten en een jogging aangetrokken. Om 7u was mijn vriendin Greetje er om mij te schminken, perfect op tijd! Om kwart voor acht kwam de kapper aan en die kon 5 minuten later beginnen, want mijn make-up was op tijd klaar en zag er perfect uit! De kapper had veel werk, dus ze had haar zoon (ook kapper) meegenomen. Met twee zijn ze volle bak erin gevlogen om mijn haar op tijd af te krijgen. Toen mijn getuige geschminkt was, ging één van de twee kappers haar haar opsteken en we waren tegelijk klaar, om 5 voor 9.
Om 9u zou mijn man aankomen, dus snel naar boven om me aan te kleden. 10 minuten later belde hij dat ze onderweg waren, maar dat de bus ergens niet door kon. Grr, eerste vertraging van de dag! Maar nog geen zeuwen, dan kon ik nog rustig mijn juwelen en schoenen aandoen. Ondertussen kwamen al onze andere suite- en daggasten toe. Om 5 voor half 10 werd ik toch wel zenuwachtig. De bus was er bijna, maar geraakte niet achteruit de straat in (doodlopende kronkelstraat, dus moest achteruit erin om er nadien gemakkelijk uit te kunnen). Buren werden opgetrommeld om hun auto's te verzetten, enz. Om 5 over half tien was de bus er en werd er aangebeld.
Ik had er altijd al van gedroomd om sierlijk de trap af te komen, dus mijn man belde aan, mijn papa deed open en toen hij binnen stond, kwam ik naar beneden. Zo'n mooi, emotioneel moment! Daar had ik echt naar uit gekeken. Zo gelukkig en knap dat hij daar stond, met een perfect bruidsboeket. Het kon niet beter zijn!
Eigenlijk was het de bedoeling om rustig met alle gasten te "aperitieven", maar doordat de bus zo laat was, moesten we al snel weer vertrekken. Rap een glaasje achterover voor de zenuwen en wat fotootjes aan de voordeur en weg waren we.
Onze bus was een Londense dubbeldekker met open dak. Zo leuk! Iedereen kijkt je na en je kan hen toezwaaien zoals de paus of de koningin.
Aan het gemeentehuis echter weer problemen, de bus geraakte het plein niet op. We wilden uitstappen, maar de ceremoniemeester wilde per se dat we voor de deur werden afgezet. Dus weer 10 minuten verloren door het gemanoeuvreer van de bus. Gelukkig waren we het tweede en laatste koppel dat die dag trouwde, dus ons laatkomen zorgde niet voor het oponthoud van anderen.
Iedereen zegt altijd dat het huwelijk in het gemeentehuis niet veel voorstelt, maar ik heb er toch enorm van genoten. Het is veel intiemer dan de kerk omdat je met minder mensen bent en je moet er zelf ook niks doen, dus hoeft nergens zenuwachtig voor te zijn. De schepen was ook een supervriendelijke man die veel (leuke) grapjes maakte. Na de plechtigheden nog wat foto's op de trap van het gemeentehuis en dan vetrokken we naar Park Spoor Noord in Antwerpen om te picknicken met onze suite.
Ondertussen was onze planning al helemaal uitgelopen. De bus volgde een andere route dan diegene die we hadden uitgestippeld en deed er door wegenwerken en een drukke winkelstraat dus 15 minuten langer over dan gepland. (Moet wel even zeggen dat de chauffeur moest invallen voor een zieke chauffeur en dus slechts een snelle briefing gekregen had 's morgens). Aangekomen op de picknicklocatie kwamen we tot de vaststelling dat de bakker onze gevulde broden niet geleverd had. Ook mochten we niet aan de tafels gaan zitten, omdat we eigen eten en drinken bijhadden, hoewel we dat op voorhand gaan vragen waren en het toen geen probleem was. Soit, niet bij de pakken blijven zitten. Bakker gebeld, die is direct vertrokken met de broden. Terwijl hadden we wat tijd om foto's te nemen met de suite en familie. Nadien zijn we dan maar ergens anders gaan zitten om te eten, maar dat was bijlange zo gezellig niet natuurlijk.
Door het gedoe met de vergeten broden en de vertraging van de bus hadden we jammer genoeg veel minder tijd voor de foto's die we voorzien hadden. De picknick was bedoeld om een rustige middag te hebben, samen met onze familie, en om leuke foto's te kunnen nemen, maar voor de helft van de foto's die we hadden gewild was geen tijd meer.
Uiteindelijk 10 minuten vroeger dan gepland ook weer vertrokken omdat de bus er blijkbaar toch veel langer over deed dan we gerekend hadden. Stipt om half 2 kwamen we aan bij de kerk, maar ook daar weer geraakte de bus niet waar ze moest zijn. Toen ze er eindelijk was en we alle spullen hadden overgeladen in onze eigen wagens, konden we beginnen de suite op te stellen.
Daar is de ceremoniemeester een beetje de mist in gegaan. Ik denk dat hij zo zenuwachtig was omdat alles uitliep dat hij snel snel iedereen naar binnen wou sturen. We hadden op voorhand afgesproken in welke volgorde we zouden binnengaan, maar hij stuurde eerst mijn man met zijn moeder en wou toen mijn bruidskindjes naar binnen laten gaan, terwijl de suite nog buiten stond. Toen ben ik uit de bus gesprongen en heb het zelf even geregeld. Ook de rest van de mis liep een beetje in het honderd omdat de ceremoniemeester er niet helemaal met z'n gedachten bij was. Hij was meer bezig om de bruidskinderen stil te houden (hoewel we 2 vrienden hadden meegenomen die op de kinderen pasten en die hun werk prefect deden) dan met het verloop van de mis. Hij liet ons niet rechtstaan wanneer dat blijkbaar moest, is vergeten met de offerschaal langs te gaan, enz. Bij het buiten komen na de viering had hij ook aan iedereen gevraagd om plaats te maken voor ons en afstand te nemen. Dat vond ik allesbehalve leuk want nu kwamen we buiten en er stond niemand naast de uitgang om ons te verwelkomen of om met bellen te blazen of confetti te gooien. Het was heel onwennig om iedereen zo veraf te zien staan. Ik had me dat moment van buitenkomen, en eigenlijk heel de mis, helemaal anders voorgesteld. Dat had het mooiste moment van de dag moeten worden, maar door de flaters van de ceremoniemeester is het helemaal anders uitgedraaid.
Maar ok, ook dat waren we weer rap vergeten. Iedereen kreeg een glaasje champagne/fruitsap, de kindjes brachten hun bloemetjes en het zonnetje was ook van de partij! Een dik halfuurtje later ging iedereen stilletjes aan door en gingen wij even langs het kerkhof om een bloemstukje op mijn mama haar graf te leggen (zij is 2 maanden voor onze trouwdag gestorven, dat maakte de hele dag extra emotioneel, maar dat stuk laat ik bewust uit het verslag omdat het te moeilijk is erover te schrijven...). Daarna gingen was het tijd voor de fotoshoot! Eindelijk even met ons tweetjes alleen (en de fotografen). Dat was een zalig moment.
Na de fotoshoot gingen we naar de feestzaal waar we nog een klein uurtje tijd hadden om even op de gastenkamer wat te rusten en ons te verfrissen. Om kwart voor 7 begon het volk toe te komen en vanaf dan was het puur genieten! Klein zenuwachtig momentje was het halfuur tussen hoofdgerecht en dessert dat de elektriciteit uitviel en telkens weer bleef uitvallen. Even dachte we dat ons dansfeest in het water zou vallen, geen openingsdans, iedereen om 1u naar huis, maar het was allesbehalve waar. Ze kregen de elektriciteit weer aan de praat! Een superavond Het diner was lekker, het dansfeest super! Een geweldige afsluiter van een prachtige dag. Toen we om vier uur besloten om er een einde aan te breien was er nog 70 man aanwezig. Jammer dat we die allemaal naar huis moesten sturen, maar we zijn geëindigd in schoonheid en iedereen heeft super genoten. Het was goed geweest!
Echt jammer dat het al voorbij is. Het was een super dag. Lijkt misschien niet zo als je het verslag leest met al die tegenslagen, maar op de dag zelf kon ons dat weinig schelen. We hadden elkaar en onze vrienden en familie, dat was alles wat telde. De rest namen we er gewoon bij. Pas later toen we erover begonnen na te denken en erover gepraat hadden, viel het op dat we eigenlijk best wat tegenslagen gehad hebben die dag. Gelukkig hebben die de pret niet bederfd, voor ons was de dag 100% geslaagd! Eén groot gemis was er wel: mijn mama heeft het allemaal moeten missen (en wij haar), maar op haar manier was ze er toch bij; we zijn er zeker van dat zij voor dat prachtige weer gezorgd heeft.
(Wauw, als ik dit nalees, toch een heel lang bericht. Sorry daarvoor, maar eens ik begin te vertellen ben ik niet te stoppen!
)