Nu moet het er echt eens uit..

Hoi Katrien,

Allereerst vind ik het super erg dat je dit allemaal mee moet maken. En ik vind het ook chapeau dat jij en Sam zo hard achter jullie beslissing staan en zo sterk in jullie schoenen staan. Je hebt daar een pracht jongen als ik mij niet vergis :-)

Weet je, moeders zijn zoals iedereen, zoals de rest van je familie: je kan ze niet kiezen...
Ik heb eigenlijk veel geluk met mijn mama, ze is er altijd voor mij en steunt me door dik en dun ondanks het feit dat we zo ver uit elkaar wonen. Maar ik besef maar al te goed dat dit niet overal en bij iedereen zo is!!! Ik heb wel problemen met andere familieleden, maar wat jij nu meemaakt heb ik zelf nooit meegemaakt.
Toch wil ik je even zeggen dat je misschien toch een beetje moet proberen afstand te nemen van de hele situatie en het geheel objectief bekijken. Het kan zijn dat jouw mama hulp nodig heeft, dat ze misschien ziek is of depressief, dat ze daardoor al die dingen doet. Maar daar hoef jij natuurlijk niet voor te boeten...
Ik zou een gesprek aangaan met haar of als je denkt dat ze dan helemaal doordraait en toch niet zal luisteren, kan je altijd een brief schrijven. Ik zou haar daarin vertellen wat je hier tegen ons verteld hebt. Dat je bang bent om haar te verliezen en dat je haar geen pijn wil doen, maar dat zij als moeder jou pijn doet met haar gedrag en dat je dat niet van een mama verwacht. Dat ze nu even objectief moet kijken naar de situatie en inzien dat zij de mama is en jij het kind, dat jij nu steun kan gebruiken en een enthousiaste moeder en dat je bang bent dat ze op jullie trouwdag de boel op stelten zet...

Misschien ben je bang dat jouw mama dan zo kwaad wordt dat ze helemaal niet meer naar de trouw komt, en dat is ook begrijpelijk. Maar aan de andere kant heb je haar dan wel alle gegevens mee gegeven en als ze beslist om niet naar jullie trouw te komen dan is dat ergens misschien beter dan dat ze jouw mooie dag gaat verpesten...
Ik spreek uit ervaring, na een moeilijke relatie met mijn biologische vader heb ik nu al 3 jaar geen contact meer met hem en hij is ook niet uitgenodigd op de trouw... ook al doet het soms ergens een beetje pijn, vind ik dit beter dan dat hij mijn dag zou verpesten...

Ik weet dat het een super moeilijke situatie is maar hey, kop op! Je hebt een lieve jongen die goed voor je zorgt en jou op handen draagt en ik ben zeker dat jij minstens even goed zorgt voor hem. Samen sla je je door alles! Je komt er wel!
En dat probleem, als het ergens een troost kan zijn... alle problemen raken ooit wel opgelost... niet altijd zoals wij zouden willen en wanneer wij zouden willen maar ze raken uiteindelijk wel opgelost...

Veel sterkte! xxx
Filipa

Amai Katrien, wat een verhaal... ik kan het begrijpen dat je dit eens van je af wil schrijven. Misschien kan je bij het herlezen ook eens als een buitenstaander je situatie proberen te bekijken? Moeilijk waarschijnlijk, maar het proberen waard...

Ik hoop dat je het niet kwalijk neemt als ik nu even mijn eigen mening geef op basis van je verhaal.

Eerst en vooral: chapeau voor jou, dat je niet de makkelijkste weg hebt gekozen en gevochten hebt voor je relatie. Ook chapeau voor je vriend: hij moet je enorm graag zien dat hij dit allemaal voor je heeft doorstaan.

Maar dan... je mama... ze heeft ongetwijfeld veel gedaan voor je als baby / kind / puber / etc., maar nu je een volwassen vrouw bent, kan ze je duidelijk niet loslaten, ze vertoont echt een obsessief bezitterig gedrag en dat is goed fout. Waarschijnlijk heb je al geprobeerd om met haar in gesprek te gaan hierover? Nu de situatie met je broer is uitgeklaard, kunnen jullie misschien met jullie beiden nog eens proberen? Het is alleszins een feit dat je mama hulp nodig heeft en dat ze dit zal moeten inzien... Jullie kunnen dit niet blijven opvangen. Beseft ze niet dat ze jullie hiermee pijn doet en jullie geluk in de weg staat én dat haar gedrag niet meer normaal is? Mja, dan wordt het serieus moeilijk. Meer nog, jullie zullen je hiertegen moeten beschermen.

Ik betrek er niet graag verhalen van een ander bij, maar ik zie veel gelijkenissen tussen jouw verhaal en dat van mijn vader vs zijn moeder. Daar zijn ook jarenlang dergelijke dingen gebeurd, en nooit kon mijn vader definitief afstand nemen, net omdat 'ze als moeder toch altijd goed voor hem had gezorgd etc.'. Wel, ik heb de voorbije jaren gezien hoe hij na al die jaren stress hieraan dreigde tenonder te gaan. Toen hebben wij tegen hem gezegd dat het moederschap geen vrijgeleide is voor alles. Veel kan worden toegedekt met de mantel der liefde, maar niet alles. Er zijn grenzen, ook als het je moeder is... (Hij heeft er nu sinds enkele jaren een streep onder getrokken, en heeft eindelijk een mentale rust gevonden.) En in jouw geval denk ik ook dat ze die grenzen aan het overschrijden is. Jij verdient het niet om constant stress te lijden onder haar gedrag. Ook voor je vriend moet het inderdaad enorm kwetsend zijn.......

Als ik je een raad mag geven: vraag aan je mama om hulp te zoeken! Als ze dit niet wil, zeg dan wat de consequenties zullen zijn. Jij mag niet toelaten dat ze jou continu op een negatief emotionele rollercoaster zet en dat de man van je leven die zo veel voor je doet, onterecht wordt gehaat door haar. Je zal nog zo veel mogen praten, dit raakt niet opgelost. Ik vrees dat je voor even op de tanden zal moeten bijten. Als ze jou niet kwijt wil, zal ze iets aan haar gedrag doen. Wil ze geen inspanningen doen, dan zegt dit meer over haar dan je misschien wel zou willen...

Het zal hard zijn, maar jullie moeten en zullen er samen door geraken!

Kop op!!

Goh Katrien,

Ik heb zelf een moeilijke relatie met mijn mama, maar dat is niets vergeleken met jouw verhaal. Ik heb het dan ook volledig eens met de reacties hierboven: jouw mama heeft hulp nodig. Haar houding ten opzichte van jou is niet gezond en zeker niet normaal. Zo manipulatief en bezitterig... En je staat overduidelijk nog heel zwaar onder haar invloed, al besef je dat misschien niet. Je bent nog altijd bang om haar pijn te doen, terwijl zij jouw leven probeert te verzieken. Sorry dat ik het zo hard zeg, maar een mama die haar kind opsluit en compleet van de buitenwereld afschermt is niet de beste vriendin van haar dochter! En ik vind het erg dat ze jou dat heeft laten geloven.

Ik vrees dat ik niet echt een oplossing voor je heb voor, want als je mama zelf geen hulp wil zoeken of weigert in te zien dat er een probleem is (en dat zij dat probleem is, niet Sam), is het moeilijk natuurlijk. Wat ik je wel aanraad, is om zelf een keer met iemand professioneel te gaan praten. Het zal je helpen om los te komen van je mama en zo misschien die stress weg te nemen. Een buitenstaander kan je misschien helpen om alles een plaats te geven. Je kan bijvoorbeeld eens contact opnemen met een Centrum voor Levens- en Gezinsvragen in je buurt. Een kennismakingsgesprek is gratis, en als je begeleiding wil, is de kostprijs heel beperkt (ze kijken naar je mogelijkheden).

Veel sterkte! Jullie komen er samen wel uit.

Hallo Katrien,

Ik heb eigenlijk niets meer toe te voegen aan alle berichten die andere forumleden hier al hebben opgeschreven. Ik wil je alleen nog even een hart onder de riem steken.
Ik denk dat veel mama's een veel afgezwaktere versie zijn van jouw ma. Veel mama's hebben het moeilijk hun kind 'af te geven' aan iemand anders, maar dat gaat zeker niet zo ver. Het zou logisch zijn, moest een mama gelukkig zijn wanneer haar kind gelukkig is, zij heeft je dan tenslotte tot die gelukkige vrouw gemaakt, je geleerd lief te hebben en ervoor gezorgd dat iemand anders ook ziet hoe fantastisch je bent... Een vrouw geworden waar zij mee aan gewerkt heeft. Het is echt spijtig dat zulke zaken gebeuren. Het is zelfs eerder egoïstisch dat ze zo reageert, ze denkt dan enkel aan haar eigen verlies en eigen geluk. Ik begrijp ook dat je in die tweestrijd zit, je ziet haar uiteraard heel graag. Mijn ma was ook mijn beste vriendin, en ik het ook wel gemerkt dat dat niet zo simpel is. Het is gezonder om een echte pure moeder-dochter relatie te hebben dan echt 'beste vriendinnen' te worden. Dat maakt het moeilijker om verder te gaan met je leven (vooral voor haar dan). En je vriend, amaai, wat een jongen heb je daar. Veel jongens zouden gevlucht zijn voor zulke moeilijke situatie, hij ziet je duidelijk supergraag!
Heel veel sterkte in ieder geval en we duimen mee en denken aan jou, wat je ook beslist om te doen!

Groetjes
Sharon

mai!!! sprakeloos!!! zo erg!!!

mijn moeder heeft het ook vaak niet met mijn vriendjes... waarom dat is een grote vraag. maar voor velen voel ik mij ook vaak te veel in de familie! sommige dingen uit u verhaal herken ik dus wel van ergens...

met mijn verloofde gaat alles perfect, mijn droomjongen!!! een man die alles doet en laat voor mij zolang ik maar oké ben!!! dus die is echt goed ... maarja blijkbaar voor mijn moeder weer niet, zij begint dan achter mijn rug te roddele ... ik probeer er mij zo weinig mogelijk van aan te trekken....

als jullie hier samen steeds weer door geraken is het een teken dat jullie echt wel bij elkaar goed zijn!!! dat jullie perfect bij elkaar passen!!! echte liefde!!!

Katrien,



Ik heb met stijgende verbazing je bericht gelezen... chapeau voor jou dat je je mama zo blijft in je leven houden en dik applaus voor Sam die jou doodgraag moet zien dat is wel duidelijk.
Niet kwaad worden maar ik denk dat je toch ook zelf iets gaat moeten doen om die navelstreng door te knippen. Je mama heeft het moeilijk met je los te laten, maar je moet haar misschien zelf ook nog meer loslaten. Dat je naar Sam gelopen bent was extreem moedig maar ik zou haar niet op mijn trouw gevraagd hebben als ze hem zo intens haat en enkele maanden geleden zelfs een klacht tegen hem ingediend heeft. Ik zou haar denk ik voor de duidelijke keuze stellen : het is Katrien mét Sam of het is géén Katrien.
Ik zou haar ook confronteren met de leugens die ze aan jou over je broer verteld heeft. Mét je broer erbij.

Maar bon, haar probleem kan vrees ik niet door jou opgelost worden, ze zal het zelf moeten doen en heeft daar de professionele hulp van een therapeut bij nodig zodat die haar de dingen in het juiste perspectief kan laten zien

veel sterkte gewenst !!!

Wauw, wat een reacties!
Ik wil iedereen al erg bedanken daarvoor, jullie weten niet hoeveel deugd dit doet.

Ik heb mijn verhaal al eens als een buitenstaander proberen lezen, en diep vanbinnen weet ik wel wat het beste is, maar ik kan mijzelf gewoon niet zover krijgen.
Mijn vriend heeft ook van het begin gezegd dat hij dit psychische mishandeling vind, en dat is het ook geweest, vroeger heel erg, nu al minder omdat ik al wat sterker in mijn schoenen sta.
Er is voor mij ook een hele wereld opengegaan met naar hier te verhuizen, die vrijheid en keuze in alles was enorm overweldigend, en toen besefte ik pas echt goed wat ze mij had "aangedaan".
Ik ben de tel al kwijt met de aantal keren wanneer ik met haar alleen rustig heb proberen praten, waar ik haar gezegd heb dat mijn liefde voor sam niets aan onze relatie moet veranderen, dat ik haar eender wat altijd graag blijf zien, maar het lijkt alsof het gewoon niet doordringt bij haar.
Deze morgen zij ze me nog dat ze al 2 jaar depressief is, vanaf het moment dat ik van huis ben weggelopen dus.
Dat neemt ze me ook nog altijd erg kwalijk, "hoe kon je mij dat aandoen" heb ik al zoveel mogen horen, maar volgens mij was me de vrijheid verbieden duizend keer erger..
Professionele hulp heb ik haar al zoveel proberen aanpraten.
Maar ze weigert van haar verhaal aan "iemand vreemd" te doen. Ondertussen zit ze wel al 2 jaar aan de xanax en andere kalmeerpillen ( waar ze dan teveel van neemt, en op slechte dagen zelfs van hallucineert).
Ik heb op elke manier haar proberen helpen van haar erdoor te krijgen, zelfs na alle klappen in mijn gezicht ben ik bij haar gebleven om haar te steunen, haar te laten zien dat ik haar graag blijf zien. En dan kreeg ik deze morgen nog aan de telefoon te horen dat "ik haar in de steek laat terwijl zij mij zoveel heeft geholpen vroeger"

Als ik mijzelf zo bezig hoor weet ik goed genoeg dat het zo niet verder kan.
En sommige dagen heb ik echt iets van foert, ik sluit de deur en ga verder met mijn leven.
Maar dan moet ik maar een triest liedje horen en de huilbuien zijn weer begonnen.

Ik besef ook dat dit niet gezond is voor sam, na alles wat hij voor me gedaan heeft en nu nog doet. Zonder hem zou ik dit echt niet aankunnen, hij is één uit de duizend, mijn allerbeste vriend :-)
Misschien is het inderdaad niet slecht van zelf eens naar een psycholoog te gaan, ik zit het al lang te overwegen, misschien is het nu wel een goed moment.

Haar niet uitnodigen dat krijg ik niet over mijn hart, en zelfs daar steunt sam mij in.
Nu is het gewoon hopen dat het allemaal goedkomt op de dag zelf, want ik wil er voor de volle 100% van genieten met mijn vriend :-)

Nog eens enorm bedankt aan iedereen voor de lieve woorden en steun, ik voel me al direct wat opgelucht.

Dikke zoen!
Katrien

Hallo Katrien, je komt er wel, je hebt al veel stappen gezet en er zullen er nog komen. Alles heeft zijn tijd nodig... Maar het is inderdaad geen slecht idee om eens je verhaal bij een psycholoog te doen. Wie weet neemt dit ook een klein beetje last van de schouders van jou en Sam, als je voelt dat je telkens wat 'slechte gevoelens' bij die psycholoog kan achterlaten...

Ik wens je veel succes alleszins en hoop ook dat jullie een fantastische trouwdag zullen hebben! Dat je je mama toch uitnodigt, kan ik wel begrijpen. Het huwelijk heeft zo'n sterke unieke symbolische waarde dat je op zo'n momenten de mensen die je dierbaar zijn, niet wil kwetsen. En ik denk wel dat je mama zich zal goed houden die dag, gezien de 'buitenstaanders' die er zullen zijn (anders zou het voor haar ook gezichtsverlies kunnen zijn), dus zit daar nu maar niet te veel mee in. Op zo'n dag worden al vaak eens (tijdelijk, en soms al eens voor altijd) strijdbijltjes begraven :-).