Onmogelijke schoonouders, wat te doen?

Hoi Stefanie
Ik begrijp jou perfect!
Mijn schoonmoeder is een manipulator eerste klas die haar kinderen niet wil loslaten. De afgelopen jaren heb ik geprobeerd het net zoals jij te overleven met een masker op maar het valt niet mee.
Mijn vriendin is wel sterker geworden doorheen de jaren maar toch nog gevoelig aan 'ma's wil is wet'
Als mensen haar niet gehoorzamen (!) breekt ze er mee, zelfs als het familie is, dus wij zwijgen alsmaar.
Nu is mijn schoonvader onlangs onverwachts overleden en nu is het helemaal ellende. Want ten alle tijde worden de tranen boven gehaald, ze heeft nu een extra reden om haar zin te krijgen.
Ik heb net als jij het dubbele gevoel van: je trouwt met je partner maar toch... de schoonouder(s) zal/zullen er nog jaren bijhangen en het moet toch leuk blijven.
Als je je ei verder kwijt wil, geef maar een seintje of geef je mailadres dan maar eventjes.
Groetjes
Hilde

mijn zus heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt...ze is na anderhalf jaar gescheiden:(

de enige raad die ik kan geven die kan helpen is: PRATEN! het gaat hier over de rest van je leven en dat wil je niet ongelukkig doormaken door zijn ouders OF door hem niet te hebben! als je ermee doorgaat en je blijft hun gezever slikken zal het op den duur toch barsten of breken worden. als je er niet mee doorgaat zullen jullie ook ongelukkig zijn...

ik weet niet hoe hard je vriend hiervan op de hoogte is maar als hij het niet weet vertel het hem zeker! en hoe moeilijk het is, je zult ook met je schoonouders hierover moeten praten...natuurlijk niet te aanvallend maar laat ze duidelijk weten wat je stoort,dat jullie alletwee volwassen mensen zijn en je zielsveel van elkaar houd..en dat je dus enkel het beste voorhebt met hem...zeg dat je begrijpt dat het moeilijk is hem los te laten maar dat ze je moeten leren vertrouwen...als ze zo blijven voortdoen zal hun zoon ook ongelukkig worden en dat willen ze toch niet?

VECHT ERVOOR! laat de moed niet zakken want je HOUD van deze man!

problemen raken enkel opgelost als je erover praat,dus raap al je moed bijeen en laat zien dat jullie het onafhankelijke geluk verdienen!


ik hoop echt dat je hier uitraakt want het is idd geen simpele opgave...

als je wil,hou me op de hoogte en als je nog raad wil zeg het maar!

veel succes meid!!!!!!

Hey,

Ik herken je verhaal ongeveer. Ik ben nu anderhalf jaar getrouwd,4maand zwanger en kom hier af en toe nog ne keer kijken.
Maar voor ons huwelijk was mijn schoonmoeder, een schoonmoeder zoals in de boekskes! Alles wat we deden was niet goed genoeg, terwijl mijn ouders ons geld gaven voor onze trouw, en ons gewoon ons ding lieten doen. Gaven zij alleen maar commentaar over hoe het zou moeten, en hebben ze niks bijgelegt. (het was ons niet om het geld te doen) Op een bepaald moment was ik dit zo beu; dat ik met mijne man klinkende ruzie heb gemaakt. En hij gaf mij natuurlijk gelijk en hij is de volgende dag met z'n ouders gaan praten. Hij heeft hun duidelijk gemaakt dat het onze dag is en niet die van hun, dus als ze der bij wilden zijn, ze zich gedeisd moesten houden.
Op onze trouw zelf, droeg de suite gewoon stadskledij (die konden ze achteraf nog afdragen) behalve zij, zij droeg een wit mantelpakje met een grote hoed, met kant op! Toen ik haar zag ontplofte ik bijna, maar mijn grootmoeder zei, laat ze doen ze maakt zichzelf gewoon belachelijk! En dit was het ook, iedereen heeft er iets van tegen ons gezegt, van amai uw mama, is wel appart he! Er zijn er zelfs een paar op haar afgestapt en dit vlakaf gezegt hebben!

Maar toen we van onze huwelijksreis terugkwamen, en we gingen daar langs, waren ze poeslief. En nu ik zwanger ben, is ze bijna mijn beste vriendin, ze zou nu alles doen voor mij; Als mijne man, al lachend zegt dat ik dik word, dan springt ze al direct in de bres voor mij; Zonder opdringerig te zijn;

Dus er is nog hoop

Geniet van je voorbereidingen, ze zijn zo snel voorbij !!!

grtjs Veerle
23/09/2006

Hey,

Ik herken je verhaal ongeveer. Ik ben nu anderhalf jaar getrouwd,4maand zwanger en kom hier af en toe nog ne keer kijken.
Maar voor ons huwelijk was mijn schoonmoeder, een schoonmoeder zoals in de boekskes! Alles wat we deden was niet goed genoeg, terwijl mijn ouders ons geld gaven voor onze trouw, en ons gewoon ons ding lieten doen. Gaven zij alleen maar commentaar over hoe het zou moeten, en hebben ze niks bijgelegt. (het was ons niet om het geld te doen) Op een bepaald moment was ik dit zo beu; dat ik met mijne man klinkende ruzie heb gemaakt. En hij gaf mij natuurlijk gelijk en hij is de volgende dag met z'n ouders gaan praten. Hij heeft hun duidelijk gemaakt dat het onze dag is en niet die van hun, dus als ze der bij wilden zijn, ze zich gedeisd moesten houden.
Op onze trouw zelf, droeg de suite gewoon stadskledij (die konden ze achteraf nog afdragen) behalve zij, zij droeg een wit mantelpakje met een grote hoed, met kant op! Toen ik haar zag ontplofte ik bijna, maar mijn grootmoeder zei, laat ze doen ze maakt zichzelf gewoon belachelijk! En dit was het ook, iedereen heeft er iets van tegen ons gezegt, van amai uw mama, is wel appart he! Er zijn er zelfs een paar op haar afgestapt en dit vlakaf gezegt hebben!

Maar toen we van onze huwelijksreis terugkwamen, en we gingen daar langs, waren ze poeslief. En nu ik zwanger ben, is ze bijna mijn beste vriendin, ze zou nu alles doen voor mij; Als mijne man, al lachend zegt dat ik dik word, dan springt ze al direct in de bres voor mij; Zonder opdringerig te zijn;

Dus er is nog hoop

Geniet van je voorbereidingen, ze zijn zo snel voorbij !!!

grtjs Veerle
23/09/2006

Ik ken het gevoel van op een splitsing te staan. Hoewel ik zelf heb besloten om toch verder te gaan (vorige week nog maar pas hoor) steekt de twijfel toch de kop nog op. Ik probeer er wel meer over te praten, wat het met mij doet. Maar theoretisch gezien weet mijn vriendin wel hoe ze moet reageren, maar eens ze haar ziet wordt het al veel moeilijker om de praktijk toe te passen.
Bij mij lucht het al iets op als ik erover kan praten. Eerst hield ik het voor mezelf maar dan blijf je zo met alles zitten... dus nu praat ik met collega's, vrienden,...
Wanneer is jullie trouw?
Héél veel sterkte!

Hé Stefanie
Ja, als je erover praat lijkt het inderdaad alsof we een front vormen, maar dan komt de confrontatie en... moeilijk hé.
Voor mij viel de zin in alles organiseren zo weg. Eerst ging ik vol goede moed regelen en bedenken en organiseren. Daarna werd het iets om tegen aan te hikken. Dan wilde ik reageren om iets van het forum en deed het niet omdat het niet juist voelde.
Ik dacht ook altijd dat ik de enige was met dit 'probleem' en ik er zelf iets te moeilijk over deed!
Hou je me op de hoogte?

Hey,

Misschien moet je inderdaad eens praten met de ouders van je vriend.
Ikzelf kom goed overeen met de ouders van mijn vriend. Nochthans is zijn mama niet altijd van de gemakkelijkste en soms heb ik het ook moeilijk om haar te volgen in sommige redeneringen en zo. Maar al bij al kom ik er goed mee overeen.

Toch mocht mijn vriend niet praten over onze trouw. Alles wat hij zei werd een beetje afgeblokt, afgebroken. Zeker door zijn ma. Ze was, in onze ogen, tegen onze trouw.

We vonden dat raar tot op een dag dat mijn vriend alleen was met zijn ma. Toen is ze beginnen wenen en vanaf dan weten wat er is. Haar enige broer is ook gescheiden en ze weet nog altijd niet waarom. Het leek een perfect koppel, maar toch. Daar is ze nog altijd niet echt over. De broer en zussen van mijn vriend zijn pa zijn ook allemaal gescheiden. Nu was zij bang dat mijn vriend dat ook ging overkomen. Ze wou alleen maar dat haar zoon gelukkig zou zijn. Na die babbel ging het veel beter.

Nu kunnen we praten over de trouw en we hebben hen ook duidelijk gemaakt dat het onze bedoeling is om echt samen te blijven.
Sedertdien gaat het vrij goed.

Misschien moet je ook eens praten.

Groetjes en veel succes.